Arte do século XIX.

El realismo.

Julio Verne.

Predicciones Julio Verne.

Verne escribió sobre el espacio, viajes aéreos y submarinos eléctricos antes de que se inventaran, y antes de que se desarrollaran formas de llegar más allá de la Tierra.

Las 10 predicciones de Julio Verne son: 

1. El submarino eléctrico.

2. Armas eléctricas.

3. Los noticieros.

4. Videoconferencias.

5. Las velas solares.

6. El módulo lunar.

7. Amerizaje desde el espacio.

8. Publicidad en el aire.

9. El helicóptero.

10. Internet.

Resumen del libro 20.000 leguas de Viaje Submarino:

En la segunda mitad del siglo XIX, la desaparición de numerosos barcos sin una explicación clara hace que navegar los mares ya no sea seguro. Los datos señalan a un monstruo marino, mas grande que una ballena, dotado de una gran velocidad, potencia y que se torna, a veces, fosforescente.

Una expedición que incluye al profesor Arronax, un naturalista, saldrá a la mar a intentar develar el misterio. Pero pronto serán atacados por la bestia y los sobrevivientes serán testigos de algo que no creerían si no lo vieran con sus propios ojos.

A bordo de la incomparable embarcación submarina del particular capitán Nemo, podrán ver escenarios vedados a la mirada humana y los prodigios naturales que pueblan los abismos marinos.

En 20.000 Leguas de Viaje Submarino, Julio Verne hace gala, una vez más, de su capacidad para adelantarse a los desarrollo científicos y con su inacabable imaginación y sus magníficas descripciones nos transporta a otro de sus mundos de aventuras.

Si tuviera que crear un escenario para una obra de teatro sobre esta novela sería: 

El fondo del mar, con una ballena, peces pequeños y restos de barcos dibujados. También le pondría un tesoro o algo para adornar y por supuesto algas.

Una de las escenas del momento de la historia que deseo sería:

Sería cuando comparan el submarino con la ballena, aparecería una ballena y el submarino al lado y luego dos personas comparándolos.

Mauricio y Mariano.

(Mauricio esta con Mariano en el fondo del mar con una ballena muerta y e submarino al lado)

- Mauricio: Esto es enorme comparado con la ballena.

- Mariano: ¿Enorme? Más que eso. Es más largo, más ancho y más alto.

-Mauricio: Pues sí. Bueno vayamos para la superficie a decirselo al jefe.

-Mariano: Eso vamos!

( Camino a la superficie pasa un tiburón)

-Mariano: ¡Mauricioo! ( gritando) Ten cuidado de frente que hai un tiburón, no te muevas.

-Mauricio: ¿Que dices? No puede ser, lo que me faltaba.

( Poco tiempo después el tiburon se va)

-Mauricio: ¡Por fin! Haber si nos deja subir a la superficie.

-Mariano: Cállate y sube rápido por si vuelve.

Os quiero marujas... :)

Las cinco marujas. ;) on PhotoPeach

A Revolución Industrial.

O meu futuro profesional.

O meu futuro profesional.

Eu bou a estudar o ciclo medio de Cuidados auxiliares de Enfermaría, e faria: Proporcionar coidados auxiliares ao paciente ou cliente e actuar sobre as condicións sanitarias do seu contorno como membro dun equipo de enfermaría nos centros sanitarios de atención es pecializada e de atención primaria, baixo a dependencia do diploma do de enfermaría e, de ser o caso, como membro dun equipo de saúde na asistencia sanitaria derivada da práctica do exercicio liberal, baixo a supervisión correspondente.

Para estudar en Vigo teria que ir para algúns destes intitutos: IES Ricardo Mella, CPR Divino Maestro, CPR Mendiño; CPR San Miguel e CPR Vivas. Aínda non sei para cal bou a ir.

Estudaría as seguintes asignaturas: Formación e orientación laboral, hixiene do medio hospitalario e limpeza de material, horas á disposición do centro, operacións administrativas e documentación sanitaria, promoción da saúde e apoio psicolóxico ao paciente, Relacións no equipo de traballo, técnicas básicas de enfermaría, técnicas de axuda odontolóxicas e estomatolóxica. E no segundo ano faría Formación en centros de traballo.

Traballaría nunha residencia de ancians.

En definitiva, me encanta no que bou a traballar.

Literatura Galega ata 1936.

LITERATURA GALEGA ATA 1936

As Irmandades da Fala:  Fúndanse na Coruña o 18 de maio de 1916. Abren unha etapa de concienciación galegista. Como o seu nome indica, a dignificación e promoción do idioma era o seu principio fundamental. Reclaman autonomía política e modernización socioeconómica para Galiza. O seu voceiro e A NOSA TERRA.

-Promoven o uso oral  do idioma en todo tipo de ámbitos: ensino, xustiza, prensa, actos públicos...

-Crean editoriais: Nós, lar, Céltiga, Alborada...

-Impulsan o teatro pola súa importancia normalizadora e social: Conservatorio Nacional de Arte Galega.

-O Partido Galegista: O grande obxectivo do partido será a aprobación do Estatuto de Autonomía.

O Estatudo da Autonomía: é a norma básica dos distintos gobernos das comunidades autónomas.

-Ramón Cabanillas: tras publicar os seus dous primeiros libros en cuba, a ondeemigrara, volta á terra e participa de maneira activa no movemento nacionalista. 

-Vicente Risco: Vicente Risco únese as Irmandades e convértese no primeiro teórico do nacionalismo co ensaio Teoría do nacionalismo galego. Funda Nós, asume a súa dirección literaria e dirixe a Sección de Etnografía e Folclore, materiais que o guían nunha viaxe de estudos por Alemaña. Durante a Ditadura mantivo posicións próximas ao franquismo, feito este que o converteu nunha figura controvertida para as xeracións seguintes.

- Otero Pedrayo: é un dos autores máis prolíficos da literatura galega: cultivou todos os xéneros con brillantez e destacou polo seu saber enciclopédico e a oratoria privilexiada. De familia fidalga, culta e liberal, comeza a súa andaina no mundo cultural de Ourense, onde colabora con Risco e Cuevillas. Ao igual que os seus compañeiros de Grupo Nós toma consciencia da problemática do país e ingresaba nas fileiras do galegismo. 

Texto Ramón Cabanillas:

Na tristura das horas do desterro...

Na tristura das horas do desterro,
ante os meus ollos, rebulindo, brillan
roxas e ardentes, pra morrer nun sopro,
voadoras muxicas.

Son as miradas túas; as que soltas
no aburrimento triste desa vida
con que o ceo a friaxe do teu peito
xustamente castiga.

Como saben que as quixen e inda as quero
co sufrido penar daqueles días,
veñen a consolarme, agarimosas...
mais ca ti compasivas!

Este texto trata de como se sinte cando o desterraron, que se sinte solo porque deixou a súa familia atras.
Texto Vicente Risco: O PORCO DE PÉ.

Na postguerra, D. Celidonio ascendeu de porco a marrán e chegou a Alcalde. A parenta inflou coma o fol da gaita.

Agora é presidente da Xuntanza Cidadá e de Outras Sociedades. A parenta botou abrigo de chinchilla e petit-gris. Fixeron casa nova e teñen outro automóvil. Aínda podían ter máis.

Vouvos referi-la vida de D. Celidonio e do seu sogro e principal Baldomero Garcia, aquel que lles berraba ós seus mancebos: "¡¡¡Cando na miña casa entra unha peseta, para que volva a sair, cómpre facer un expediente!!!"

Deste xeito veréde-lo que vai de tempos a tempos.

De camiño tamén vos hei contar algo do seu antitético antagonista o Dr. Alveiros, o libertador da momia de Tutankamen, pois se non pode concebe-la unha sen a outra, xa que ademais de tódalas outras cousas que aquí se han ver, alquimicamente, con respecto ó diñeiro, o Dr. Alveiros é o Solve, e o D. Celidonio é o Coagula.

Non ha vir mal unha definición de entelequias:

Coagula.‑ Teño eu feita a descuberta da lei do diñeiro, que hoxe é a lei fundamental da Economía política. Esta lei é a seguinte:

"O diñeiro atráese un ó outro en razón directa da súa masa, e sen consideración ó cadrado da distancia".

Cando eu expuxen esta lei na mesa do fondo do Café Novelty, ó lado da porta de espelliños biselados por onde un vai ó mexadeiro, díxome Aser das Airas:

‑Esa non é descuberta; iso non é mais cá lei da "acumulación da súper-valía", de Carlos Marx. /.../

Solve.‑ Fose Carlos Marx, fose eu, quen descubriu a lei do diñeiro, o que sei é que dar, dáse. Ora tamén, cando ó diñeiro lle pega a forza centrífuga ‑como lle acontece cando eu xunto unhas cadelas‑ daquela non hai quen o corte: devala e escoa coma a auga...

Don Celidonio é gordo e artrítico. O carrolo sáelle para fóra;.na calva ten unha que outra serda; ten as fazulas hipertrofiadas, da cor do magro do xamón, e tan lustrosas, que semella que botan unto derretido; as nádegas e o bandullo vánselle un pouco para baixo.

O lardo rezúmalle por todo o corpo, e no vran súdao en regueiros aceitosos e en pingotas bastas, coma as que deitan os chourizos cando están no fumeiro.

Así como é graxento o corpo, tamén o miolo de D. Celidonio. Se lle escachasen a testa, que tiña que ser con pau‑ferro e picaraña, en lugar dunha sesada había atopar un unto. Corpo e alma, tanto ten, todo é graxa e manteiga. Don Celidonio é igual por dentro ca por fóra: carne e espirito son a mesma zorza, mixturada e revolta, co mesmo adubo de ourego e pemento.

Pois, don Celidonio veu de Castela, de mancebo do Baldomero García, onde botou moitos anos curtindo os sabañóns, enzoufado no aceite e no bacallau. /.../

Cando chegou D. Celidonio, o seu principal non levaba garabata.

Daquela, D. Celidonio era un rapaz moi novo, gordo e case bonito. Se non cheirase a queixo fresco e a aceite, e aínda por tempos a gas, aínda, aínda... A filla de Baldomero estaba afeita ó cheiro.

Era máis vella ca D. Celidonio, máis ancha ca alta e non tiña pescozo. Non era tan enrabechada nin tan rabela coma a nai. Cortaba tan ben o xabrón, cun aramio delgadiño, que máis ben daba de menos ca de máis. /.../

Un día Dona Emerenciana enrabechouse de tal forma porque lle faltaron tres cadelas, que se puxo negra coma un condanado, e morreu de xenio, botando lume polos ollos. /.../

E D. Celidonio, que se lle fora o medo cerval que lle puña Dona Emerenciana, casou coa filla e o pai interesouno no negocio.

Eu non quero de ningunha maneira imaxina‑lo que sería a noite de bodas, anque dende logo había ser cousa digna de ser referida. Debeu ser un idilio, o de D. Celidonio con aquela rebola, enzoufado, farturento e espeso, que se podería cortar con coitelo coma o touciño, e pesar pola libra galega.

Eu quixera cantar estes amores crasos e lardeiros, aquela mistura farta de dúas almas que se derrete unha na outra como se derrete na tixola a graxa dos roxóns.

Plácidos amores amansados, de tépeda quentura, que abala a alma durmiñenta, que se sente por eles lubrificada, e sente un pracer dondo e lene, coma cando lle untan a un o nariz con sebo para curar un constipado, ou a barriga cunha untura de aceite de ruda, para sandar unha dor de ventre, cunhas fregas suaves, a gusto e a modiño...

Así como Dona Emerenciana morreu do mal xenio, Baldomero García do Comercio desta praza, morreu tamén como vivira: morreu restriñido*.

Toda a vida fora un raña, que non pensou máis ca en apretar e apretar e apretar: apreta‑la bolsa, apreta‑la gorxa, apreta‑la barriga, a final, apretóulle a tripa e xa non andou máis. Morreu aforrando.

Este texto trata dunha persoa que e alcalde e busca o seu poder.

Texto de Otero Pedrayo: 

AS ONZAS.

Sentáronse e comezou a xogueta -o xogo das cartas- Ata aquí non houbo ningunha acción, todo foi presentación dos personaxes. O grande velón botaba unha luz pálida de lámpada de estudo sobre o fato de cabezas atentas ó correr das cartas. A señora fixaba na mesa o seu ollar abobado. O morgado non xogaba. Triste e baleiro de pensamentos, paseaba pola grande sala e a cada volta perdíase na escuridade facendo renxer as vellas táboas do piso. -Tamén é agora cando se fai a descrición do ambiente da tertulia e partida de cartas na que non participan os donos da casa, é como se xa estiveran no outro mundo, ausentes da realidade-

Este texto trata de como xogaban antigamente as cartas.